اتفاقی که هنگام پیاده روی برای اعضای مختلف بدن می افتد از پیچ و تاب زیادی برخوردار است اما خلاصه این رخداد می گوید که عضلات دست و پاها با انجام پیاده روی به طور مکرر حرکت می کنند و از آنجا که فعالیت طولانی مدت این عضلات نیازمند دریافت اکسیژن از خون است، قلب و ریه برای تامین این اکسیژن سریع تر فعالیت می کنند. به این صورت که با انجام پیاده روی و ادامه حرکت عضلات، اکسیژن بیشتری وارد بدن می شود. یعنی تنفس سریع تر و عمیق تر می شود تا مقدار اکسیژن خون به حداکثر ممکن برسد.

بنابراین قلب در این زمان خون را قدرتمندتر پمپاژ می کند و برای حمل اکسیژن به سایر بخش های بدن، سریع تر از قبل می تپد. به این ترتیب قطر و تعداد مویرگ ها در عضلات افزایش پیدا می کند تا اکسیژن بیشتری به عضلات برساند و دی اکسید کربن و اسید لاکتیک را از آنها خارج کند.

وجود اسید لاکتیک در دوزهای بالا در عضله باعث ایجاد درد، گرفتگی عضلانی و اختلال در کارکرد عضلات می شود. نتیجه تاثیرگذار پیاده روی روی مویرگ ها به این شکل خود را نشان می دهد که با گذشت زمان تعداد مویرگ های بیشتری برای حمل اکسیژن و دفع مواد زائد در عضلات ایجاد می شوند.

علاوه بر این چون قلب در طول پیاده روی با شدت بیشتری کار می کند، به مرور زمان قوی تر خواهد شد. با این اوصاف طبیعی است که یک قلب قوی در زمان های عادی و هنگام استراحت با شدت و قدرت کمتری نسبت به قبل فعالیت می کند تا خون را به بخش های مختلف بدن برساند.
همین موضوع باعث می شود خطر بروز حملات قلبی در افراد کاهش پیدا کند. البته نباید فراموش کرد بیماران قلبی که بیماری شان حاد نیست نیاز به فعالیت ورزشی دارند اما این فعالیت در حد کم و میزان آن توسط پزشک مشخص می شود.

* مدت زمانی که کارشناسان تربیت بدنی برای پیاده روی توصیه می کنند از 40 دقیقه شروع می شود و تا 75 دقیقه ادامه می یابد. پیاده روی باید با فاصله یک روز در میان انجام شود. از سوی دیگر؛ بهتر است پیاده روی در بوستان ها و جاده های تندرستی انجام شود اما نه در پارک هایی که میان شهر و در معرض آلودگی هوا قرار گرفته اند.