آبگرمکن های دیواری در مقایسه با آبگرمکن‌های زمینی نیاز به مصرف گاز بیشتری دارند و به دنبال آن اکسیژن موجود در فضا را بسرعت مصرف می‌کنند و اگر تهویه خوب نباشد، منجر به بدسوزی دستگاه و تولید گاز سمی CO می‌شود؛ بنابراین باید برای دستگاه‌های گازسوز بویژه آبگرمکن‌های دیواری راه‌های ورود هوا مهیا باشد.
جایی که آبگرمکن نصب می‌شود باید لزوما دارای پنجره یا هواکش مناسب باشد و نصب این دستگاه در فضاهای غیرقابل تهویه همچون اتاق‌ها و زیرزمین‌هایی که در آن هوا جریان ندارد یا مکان‌های سربسته و انباشته از بخارات آب مثل حمام و توالت ممنوع است. بخارات آب منجر به کمبود اکسیژن و عملکرد نامناسب دستگاه و گاز گرفتگی و خفگی می‌شود.
نصب آبگرمکن در محیط‌های باز که در مجاورت با وزش هوای سرد و منجر به عملکرد نامناسب آن می‌شود، توصیه نشده است.
بهتر است وسایل گازسوز بخصوص آبگرمکن توسط کارشناسان مجرب نصب شود تا هر گونه ضوابط ایمنی استاندارد‌های ملی لوازم گازسوز در آن رعایت شود.
نصب آبگرمکن در ساختمان‌هایی با متراژ کمتر از 50 مترمربع به دلیل فضای محدود و همچنین نصب این دستگاه در مغازه‌هایی که برای استراحت شبانه کارکنان استفاده می‌شود بسیار خطرناک گزارش شده است.
